Prolog.

                       Wiecie jak to jest budzić się z tą świadomością, że straciło się kogoś na kim wam zależało? Że nie zrobiliście wszystkiego co w waszej mocy, aby tą osobę zatrzymać? Że spieprzyliście wszystko przez własny strach, który w tamtym momencie zawładnął waszym ciałem? Ale czy nie postąpiliście wtedy słusznie?
          Zimny deszcz spadający z nieba pełnego gwiazd, upadał na zabłoconą ziemię, tworząc coraz to nowsze kałuże. Wątłe światło ulicznych lamp oświetlało drobną postać chodzącą nerwowa w tą i z powrotem, pod gołym niebem. Zaczerwienione od zimna policzki schowała w drobne dłonie, opierając się o słup z ogłoszeniami. Pustym spojrzeniem omiotła parking, spodziewając się kogoś zobaczyć, lecz nie było tutaj żywej duszy. W głowie szatynki kłębiło się tyle pytań, na które nie znała odpowiedzi. Tęsknota za brązowookim wykańczała ją, przypominając o sobie każdej samotnej nocy. Gdy tylko zamknęła powieki, przed oczyma stawała jej postać szatyna z hipnotyzującymi oczami, koloru mlecznej czekolady i malinowych ustach, które same prosiły, aby się w nich zatopić. Czuła jego silne ramiona, oplatające ją w pasie i ciepły oddech na szyi. Słyszała czułe słówka, jakie szeptał jej do ucha, gdy zasypiała wtulona w jego umięśnione ciało. A teraz tego nie ma i bądź co bądź, miała nadzieję, że już nigdy nie będzie. Nie teraz, kiedy w końcu udało uwolnić się jej od tego bagna, w jakie przez niego została wciągnięta.

           Katherina wyciągnęła z kieszeni skórzanej kurtki papierosa, a już po chwili jej oczom ukazał się biały dym. Uczucie samotności znów dawało o sobie znać, a paczka ulubionych papierosów dziewczyny pozwalała choć na chwilę się jej zrelaksować. Przymknęła delikatnie powieki, delektując się ciszą panującą na parkingu. Nagle usłyszała za sobą szmer stóp, odwróciła się lekko wystraszona, lecz nikogo nie ujrzała.

-Taka ładna dziewczyna, a truje się tym świństwem. -usłyszała tak dobrze sobie znany, charakterystyczny głos. Zamarła w bezruchu, mając wrażenie, że jej serce pęknie zaraz na bilion maleńkich kawałeczków, których tym razem nie uda się jej pozbierać. Tak dawno go nie słyszała.

-Czego chcesz, Soulless? -wyjąkała, używając przezwiska szatyna. Nie odwracając się w jego stronę, przeklinała się w myślach, że jej głos nie zabrzmiał pewnie.

-Wróciłem. -mruknął, patrząc w dal. 

Serce dziewczyny zamarło, a przed oczami pojawiły się mroczki. Wrócił. On wrócił. Dlaczego akurat teraz kiedy wszystko zaczęła już sobie układać?